เราอยู่ปีสอง เรื่องมันอยู่ว่า..
เราเป็นพี่รหัสน้องปีหนึ่งคนนึง แรกๆเราก็ทำอะไรต่างๆให้ตามภาษาพี่รหัส แต่สิ่งที่ทำให้มันอาจไม่เหมือนที่ผู้ชายทั่วไปทำ เช่น ใส่ใจความรู้สึกเล็กๆน้อยๆ แบบว่าแปะโพสอิสไว้ที่หนังสือแนะนำวิธีการอ่านและเรียบเรียงเป็นเล่มๆก่อนที่จะให้ ไม่ก็นั่งรถไปส่งถึงบ้าน หรือไม่ก็ถ้าทำอะไรด้วยมือให้ก็จะทำ
ไม่รู้เพราะสิ่งที่เราทำหรือเปล่าทำให้น้องรหัสเรา เริ่มที่จะเข้ามาในชีวิตเรื่อยๆ เราเป็นคนไม่ค่อยติดโซเชียลเท่าไหร่ เพราะมีอะไรให้ทำมากมาย แต่เมื่อน้องเราเดินเข้ามาในชีวิต เราเริ่มคุยไลน์กันมากขึ้น ทำให้เราเริ่มไม่ค่อยมีเวลาให้กับตัวเอง จากช่วงเย็นๆที่รีบกลับหอเพื่อที่จะเอาเวลาไปนอนกลิ้งไปกลิ้งมา นอนเอกเขนก หรือนอนแบบจริงจัง วันเวลาเหล่านั้นก็เริ่มหายไป
เรื่องมันเริ่มต้นที่ ความคิดที่แปลกไปกว่าคนอื่นสักนิดหน่อยของเรา... มันทำให้เราต้องเจ็บปวด...
ผมเป็นคนประเภทอยากทำอะไรก็ทำ เข้ากิจกรรมบ้าง ไม่เข้าบ้างแต่ส่วนมากจะไม่เข้าเพราะขี้เกียจ
ในวันที่มีการผูกข้อมือตามประเพณีของมหาวิทยาลัย ตอนที่ผูกสายสิน เราบอกน้องไปว่า
"พี่ไม่รู้จักน้องคนอื่น แต่ที่พี่มาวันนี้ก็เพื่อผูกให้น้องคนเดียวนะ ก็ไม่รู้จะพูดว่าอะไร ก็ขอให้เราสมหวังแล้วกันนะ"
พร้อมกับยื่นเครื่องรางทำเองแบบของญี่ปุ่นให้ โดยที่ข้างในเขียนประมาณว่า "ขอให้น้องยิ้มไว้เสมอ ขอให้ความฝันน้องเป็นจริง"
ผมยื่นเครื่องรางให้และบอกกับน้องว่า ให้อยู่กับเพื่อนนะ ให้อยู่กับพี่รหัสของพี่นะนั่นก็คือพี่ปีสาม เพราะเราอยู่กับเพื่อนได้แค่สี่ปี มันสั้นมากนะ แต่ผมไม่เคยบอกเหตุผลเลยที่แท้จริงเลยว่าทำไมและไม่เคยรู้เลยว่าสิ่งที่ผมทำ มันจะทำให้ผมต้องเผชิญกับเรื่องราวที่มัน.....
ไว้จะมาต่อนะครับ ขออาบน้ำแต่งตัวไปเรียนแปบนึงแล้วจะมาเล่าต่อ
ถ้าพี่รหัสกับน้องรหัสรักกัน ??
เราเป็นพี่รหัสน้องปีหนึ่งคนนึง แรกๆเราก็ทำอะไรต่างๆให้ตามภาษาพี่รหัส แต่สิ่งที่ทำให้มันอาจไม่เหมือนที่ผู้ชายทั่วไปทำ เช่น ใส่ใจความรู้สึกเล็กๆน้อยๆ แบบว่าแปะโพสอิสไว้ที่หนังสือแนะนำวิธีการอ่านและเรียบเรียงเป็นเล่มๆก่อนที่จะให้ ไม่ก็นั่งรถไปส่งถึงบ้าน หรือไม่ก็ถ้าทำอะไรด้วยมือให้ก็จะทำ
ไม่รู้เพราะสิ่งที่เราทำหรือเปล่าทำให้น้องรหัสเรา เริ่มที่จะเข้ามาในชีวิตเรื่อยๆ เราเป็นคนไม่ค่อยติดโซเชียลเท่าไหร่ เพราะมีอะไรให้ทำมากมาย แต่เมื่อน้องเราเดินเข้ามาในชีวิต เราเริ่มคุยไลน์กันมากขึ้น ทำให้เราเริ่มไม่ค่อยมีเวลาให้กับตัวเอง จากช่วงเย็นๆที่รีบกลับหอเพื่อที่จะเอาเวลาไปนอนกลิ้งไปกลิ้งมา นอนเอกเขนก หรือนอนแบบจริงจัง วันเวลาเหล่านั้นก็เริ่มหายไป
เรื่องมันเริ่มต้นที่ ความคิดที่แปลกไปกว่าคนอื่นสักนิดหน่อยของเรา... มันทำให้เราต้องเจ็บปวด...
ผมเป็นคนประเภทอยากทำอะไรก็ทำ เข้ากิจกรรมบ้าง ไม่เข้าบ้างแต่ส่วนมากจะไม่เข้าเพราะขี้เกียจ
ในวันที่มีการผูกข้อมือตามประเพณีของมหาวิทยาลัย ตอนที่ผูกสายสิน เราบอกน้องไปว่า
"พี่ไม่รู้จักน้องคนอื่น แต่ที่พี่มาวันนี้ก็เพื่อผูกให้น้องคนเดียวนะ ก็ไม่รู้จะพูดว่าอะไร ก็ขอให้เราสมหวังแล้วกันนะ"
พร้อมกับยื่นเครื่องรางทำเองแบบของญี่ปุ่นให้ โดยที่ข้างในเขียนประมาณว่า "ขอให้น้องยิ้มไว้เสมอ ขอให้ความฝันน้องเป็นจริง"
ผมยื่นเครื่องรางให้และบอกกับน้องว่า ให้อยู่กับเพื่อนนะ ให้อยู่กับพี่รหัสของพี่นะนั่นก็คือพี่ปีสาม เพราะเราอยู่กับเพื่อนได้แค่สี่ปี มันสั้นมากนะ แต่ผมไม่เคยบอกเหตุผลเลยที่แท้จริงเลยว่าทำไมและไม่เคยรู้เลยว่าสิ่งที่ผมทำ มันจะทำให้ผมต้องเผชิญกับเรื่องราวที่มัน.....
ไว้จะมาต่อนะครับ ขออาบน้ำแต่งตัวไปเรียนแปบนึงแล้วจะมาเล่าต่อ